ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ 
Ιωαννίτες Ιππότες Ο Μάγιστρος Γκιγιόμ ντε Βιγιέρ υπερασπίζεται τα τείχη της Άκρας.Οι Ιωαννίτες Ιππότες, γνωστοί και ως Ανεξάρτητο Στρατιωτικό Τάγμα του Ξενώνα του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ της Ρόδου και της Μάλτας, Τάγμα του Αγίου Ιωάννη, Οσπιταλιέροι και Ιππότες της Μάλτας, (Γαλλικά Ordre Des Hospitaliers), είναι Ιπποτικό Θρησκευτικό Τάγμα, που ξεκίνησε ως αμαλφικό νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ το 1080 για να παρέχει φροντίδα στους φτωχούς, άρρωστους ή τραυματισμένους προσκυνητές των Αγίων Τόπων. Μετά τη Χριστιανική εκστρατεία στην Ιερουσαλήμ το 1099, κατά την πρώτη Σταυροφορία, έγινε θρησκευτικό και πολεμικό τάγμα με δική του διοίκηση αναλαμβάνοντας την προστασία των Αγίων Τόπων. Μετά την ήττα και την εκδίωξη των Χριστιανικών δυνάμεων, το τάγμα συνέχισε τη δράση του αρχικά στη Ρόδο και μετέπειτα στη Μάλτα.
Όταν ο Ναπολέων κατέλαβε τη Μάλτα το 1798, οι Ιωαννίτες έπαψαν να έχουν εδάφη υπό την κατοχή τους και μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, ως Κυρίαρχο Στρατιωτικό Τάγμα της Μάλτας.
Μάγιστρος των Ιωαννιτών τον 14ο αιώναΤο 600μ.Χ.,ο αβάς Πρόβος διατάχθηκε από τον Πάπα Γρηγόριο τον Α' να χτίσει ένα νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ για να φροντίζει τους Χριστιανούς προσκυνητές των Αγίων Τόπων.Το 800μ.Χ. ο Καρλομάγνος, Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επεξέτεινε το νοσοκομείο του Πρόβου και πρόσθεσε μία βιβλιοθήκη σε αυτό. Περίπου 200 χρόνια αργότερα ο χαλίφης Άλ Χακίμ κατέστρεψε το νοσοκομείο μαζί με άλλα 3.000 κτίρια της Ιερουσαλήμ. Το 1023 έμποροι από το Αμάλφι και το Σαλέρνο πήραν άδεια από τον χαλίφη Αλ-Ζαχίρ της Αιγύπτου να ξαναχτίσουν το νοσοκομείο στην Ιερουσαλήμ. Το νέο νοσοκομείο χτίστηκε στο σημείο που βρισκόταν το μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή και λειτουργούσε από Βενεδικτίνους μοναχούς.
Το μοναστικό τάγμα ιδρύθηκε αμέσως μετά την Α' Σταυροφορία από τον Γεράρδο (γνωστό ως ο "Ευλογημένος"), του οποίου ο ιδρυτικός ρόλος επικυρώθηκε με Παπική Βούλα του πάπα Πασκάλ του Β' το 1113. Στον Γεράρδο δόθηκαν περιοχές και οικονομική βοήθεια για το τάγμα του στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ. Ο διάδοχος του, Ραϋμόνδος ντε Πονί της Προβηγκίας, εγκατέστησε το πρώτο σημαντικό νοσοκομείο των Ιπποτών του Ξενώνα κοντά στον Ναό της Αναστάσεως της Ιερουσαλήμ. Αρχικά, το τάγμα περιέθαλπτε προσκυνητές, αλλά σύντομα ήταν σε θέση να παρέχει ένοπλη συνοδεία η οποία αργότερα εξελίχθηκε σε υπολογίσιμη δύναμη.
Οι Ιωαννίτες και οι Ιππότες του Ναού (Ναΐτες) (οι οποίοι συστάθηκαν το 1119), έγιναν τα πιο ισχυρά χριστιανικά τάγματα της περιοχής και κατάφεραν να διακριθούν σε αρκετές μάχες εναντίον των Μουσουλμάνων. Χαρακτηριστικός του τάγματος ήταν ο μαύρος μανδύας με τον άσπρο σταυρό, σε αντίθεση με τον άσπρο μανδύα και τον κόκκινο σταυρό των Ιπποτών του Ναού. Έμβλημά τους ήταν το γεράκι.
Το Κρακ των Ιπποτών (αναπαράσταση)Στα μέσα του 12ου αιώνα το τάγμα χωρίστηκε σε ένα πολεμικό τμήμα και ένα τμήμα που ασχολούνταν με την περίθαλψη των ασθενών και των τραυματισμένων. Ήταν, παράλληλα, και ένα θρησκευτικό τάγμα, στο οποίο είχαν δοθεί προνόμια από την παπική Έδρα. Για παράδειγμα, το τάγμα δεν αναγνώριζε κανενός είδους εξουσία πέρα (φυσικά) από την παπική, δεν πλήρωνε τον φόρο της δεκάτης και του επιτρεπόταν να διατηρεί δικά του θρησκευτικά κτίρια. Πολλά από τα πιο σημαντικά αμυντικά έργα (κάστρα κυρίως) των Αγίων Τόπων κτίστηκαν από τους Ιωαννίτες και τους Ιππότες του Ναού. Στην ακμή του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ οι Ιωαννίτες είχαν 7 οχυρά και 140 διάφορα άλλα κτήματα στην ευρύτερη περιοχή. Τα δύο μεγαλύτερα από αυτά, οι βάσεις της δύναμης τους στο Βασίλειο της Ιερουσαλήμ και στο Πριγκιπάτο της Αντιόχειας, ήταν το Κρακ των Ιπποτών και το Μαργκάτ. Η περιουσία του Τάγματος χωριζόταν σε "κοινόβια"(μοναστήρια), τα οποία διαιρούνταν σε "δικαιοδοσίες", που με τη σειρά τους χωριζόταν σε "ταξιαρχίες". Ο Φρειδερίκος Βαρβαρόσσα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ανέλαβε την προστασία του τάγματος σε ένα καταστατικό προνομίων που εξέδωσε το 1185. Οι Ιωαννίτες προέρχονταν από όλη την Ευρώπη αλλά κυρίως από την Γαλλία όπως και οι Ναΐτες. Οι Ιωαννίτες είχαν το ισχυρότερο ιππικό και δραστηριοποιούνταν σε όλη την Ευρώπη και, βεβαίως, στο Πριγκιπάτο της Αντιόχειας.
Στην Κύπρο και τη Ρόδο
Η ακμάζουσα δύναμη του Ισλάμ κατάφερε, τελικά, να απωθήσει τους Ιππότες από την Ιερουσαλήμ. Μετά την πτώση του Βασιλείου της Ιερουσαλήμ (η ίδια η πόλη "έπεσε" το 1187), οι Ιωαννίτες περιορίστηκαν στην Κομητεία της Τρίπολης, και όταν η Άκκρα καταλήφθηκε το 1291 το τάγμα βρήκε καταφύγιο στο Βασίλειο της Κύπρου. Έχοντας αναμειχθεί με αρνητικές για το τάγμα συνέπειες στην πολιτική κατάσταση της Κύπρου, ο μάγιστρος Γκιγιόμ ντε Βιγιορέτ κατέστρωσε σχέδια απόκτησης ενός δικού τους χώρου κυριαρχίας,επιλέγοντας τη Ρόδο για νέο τους "σπίτι".Ο διάδοχος του Φούλκ ντε Βιγιορέτ εκτέλεσε το σχέδιο και, στις 15 Αυγούστου του 1309, μετά από δύο χρόνια εκστρατείας, το νησί της Ρόδου παραδόθηκε στους Ιωαννίτες. Επίσης απέκτησαν τον έλεγχο ενός αριθμού από μικρότερα γειτονικά νησιά καθώς και των Μικρασιατικών λιμανιών της Αλικαρνασσού και του Καστελόριζου.
Οι κτήσεις των Ιωαννιτών στην Ανατολικη Μεσόγειο(με μπλε)Οι Ιππότες του Ναού διαλύθηκαν το 1312 και μεγάλο μέρος της περιουσίας τους δόθηκε στους Ιωαννίτες. Τα νέα "αποκτήματα" οργανώθηκαν σε 8 "Γλώσσες" (διοικητικές περιφέρειες του Τάγματος), οι οποίες βρίσκονταν σε 8 διαφορετικές περιοχές (Αραγονία, Αρβέρνη, Καστίλη, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία και Προβηγκία. Καθεμιά διοικούνταν από έναν "Ηγούμενο" (Prior) ή, εάν υπήρχαν περισσότερα από ένα "κοινόβια" στην διοικητική περιφέρεια, από έναν Μεγάλο Ηγούμενο (Grand Prior).
Στη Ρόδο οι Ιωαννίτες, αναφερόμενοι τότε και ως
"Ιππότες της Ρόδου" αναγκάστηκαν να γίνουν μια πιο εξεζητημένη στρατιωτική δύναμη, μαχόμενοι κυρίως ενάντια σε Τούρκους πειρατές. Αντιστάθηκαν σε δύο εισβολές, μία από τον Σουλτάνο της Αιγύπτου το 1444 και άλλη μία από τον Σουλτάνο Μωάμεθ τον Β', ο οποίος, μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, είχε θέσει τους Ιωαννίτες ως στόχο "πρώτης προτεραιότητας".
Το κάστρο των Ιωαννιτών στη Ρόδο
Το 1494 οι Ιωαννίτες κατασκεύασαν οχυρωματικά έργα στην χερσόνησο της Αλικαρνασσού, χρησιμοποιώντας κομμάτια από το (μερικώς) κατεστραμμένο Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού (ένα από τα επτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου).
Το 1522 μία νέου είδους και μεγέθους δύναμη "κατέφθασε" : 400 πλοία υπό την διοίκηση του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς, μετέφεραν 200.000 στρατιώτες στο νησί. Ενάντια σε αυτή τη δύναμη οι Ιωαννίτες, υπό τον μάγιστρο Φίλιππο Βιγιέρς, είχαν 7.000 άνδρες και τα οχυρωματικά τους έργα. Η πολιορκία διήρκεσε 6 μήνες, στο τέλος της οποίας επετράπη στους εναπομείναντες νικημένους Ιωαννίτες να αποσυρθούν στη Δύση. Μετά από αυτή την ήττα στην ξηρά, οι Ιωαννίτες άρχισαν να εγκαταλείπουν σταδιακά τις παλιές τακτικές του ιππικού, αναλογιζόμενοι την υπεροχή του εχθρού τους στην ξηρά και αντιλαμβανόμενοι ότι ήταν πιο ευάλωτος στη θάλασσα.
Η Μεσαιωνική πόλη της Ρόδου αποτελεί σήμερα Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.
ENGLISHE LANGUACEThe Knights Hospitaller, also known as the Order of Hospitallers or simply Hospitallers, and known at various points in their history as the Order of St John, Knights of Rhodes and Knights of Malta, were a major Western Christian military order that originated during the Middle Ages.
The Order arose around the work of an Amalfitan hospital located at the Muristan site in Jerusalem, founded around 1023 to provide care for poor, sick or injured pilgrims to the Holy Land. After the Western Christian conquest of Jerusalem in 1099 during the First Crusade, the organisation became a religious and military order under its own charter, and was charged with the care and defence of the Holy Land. Following the conquest of the Holy Land by Islamic forces, the Order operated from Rhodes, over which it was sovereign, and later from Malta where it administered a vassal state under the Spanish viceroy of Sicily.
The Order was weakened by Napoleon's capture of Malta in 1798 and became dispersed throughout Europe. It regained strength during the early 19th century as it repurposed itself towards humanitarian and religious causes. Its modern-day Roman Catholic continuation is headquartered in Rome, with allied Protestant orders headquartered in the United Kingdom, Germany, the Netherlands and Sweden
In 600, Pope Gregory I commissioned the Ravennate Abbot Probus, who was before Gregory's emissary at the Lombard court, to build a hospital in Jerusalem to treat and care for Christian pilgrims to the Holy Land. In 800, Charlemagne, Emperor of the Holy Roman Empire, enlarged Probus' hospital and added a library to it. About 200 years later, in 1005, Caliph Al Hakim destroyed the hospital and three thousand other buildings in Jerusalem. In 1023, merchants from Amalfi and Salerno in Italy were given permission by the Caliph Ali az-Zahir of Egypt to rebuild the hospital in Jerusalem. The hospital, which was built on the site of the monastery of Saint John the Baptist, took in Christian pilgrims traveling to visit the Christian holy sites. It was served by Benedictine monks.
The monastic hospitaller order was founded following the First Crusade by the Blessed Gerard, whose role as founder was confirmed by a Papal bull of Pope Paschal II in 1113.[1] Gerard acquired territory and revenues for his order throughout the Kingdom of Jerusalem and beyond. His successor, Raymond du Puy de Provence, established the first significant Hospitaller infirmary near the Church of the Holy Sepulchre in Jerusalem. Initially the group cared for pilgrims in Jerusalem, but the order soon extended to providing pilgrims with an armed escort, which soon grew into a substantial force.
Knights Hospitaller in 1200.
The Hospitallers and the Knights Templar, formed in 1119,[2] became the most powerful Christian groups in the area. The order came to distinguish itself in battles with the Muslims, its soldiers wearing a black surcoat with a white cross. The Order's practice of acting first and legislating later is epitomised by the fact that it was not until 1248 that the pope, Innocent IV (1243–54), approved a standard military dress for the Hospitallers to be worn in battle. Instead of a closed cape over their armor (which restricted their movements) they should wear a red surcoat with a white cross emblazoned on it.[3]
By the mid-12th century, the order was clearly divided into military brothers and those who worked with the sick. It was still a religious order and had privileges granted by the Papacy; for example, the order was exempt from all authority save that of the Pope, and it paid no tithes and was allowed its own religious buildings. Many of the more substantial Christian fortifications in the Holy Land were built by the Templars and the Hospitallers. At the height of the Kingdom of Jerusalem, the Hospitallers held seven great forts and 140 other estates in the area. The two largest of these, their bases of power in the Kingdom and in the Principality of Antioch, were the Krak des Chevaliers and Margat in Syria.[1] The property of the Order was divided into priories, subdivided into bailiwicks, which in turn were divided into commandries. Frederick Barbarossa, the Holy Roman Emperor, pledged his protection to the Knights of St. John in a charter of privileges granted in 1185.,
Knights of Cyprus and RhodesThe rising power of Islam eventually expelled the Knights from Jerusalem. After the fall of the Kingdom of Jerusalem in 1291 (Jerusalem itself fell in 1187), the Knights were confined to the County of Tripoli and, when Acre was captured in 1291, the order sought refuge in the Kingdom of Cyprus. Finding themselves becoming enmeshed in Cypriot politics, their Grand Master, Guillaume de Villaret, created a plan of acquiring their own temporal domain, selecting Rhodes to be their new home. His successor, Fulkes de Villaret, executed the plan, and on 15 August 1309, after over two years of campaigning, the
island of Rhodes surrendered to the knights. They also gained control of a number of neighboring islands and the Anatolian ports of Bodrum and Kastelorizo.
Rhodes and other possessions of the Knights Hospitaller of St. John.The Knights Templar were dissolved in 1312 and much of their property was given to the Hospitallers. The holdings were organised into eight tongues (one each in Crown of Aragon, Auvergne, Castile, England, France, Germany, Italy, and Provence). Each was administered by a Prior or, if there was more than one priory in the tongue, by a Grand Prior. At Rhodes and later Malta, the resident knights of each tongue were headed by a Bailli. The English Grand Prior at the time was Philip De Thame, who acquired the estates allocated to the English tongue from 1330 to 1358.
On Rhodes the Hospitallers, then also referred to as the Knights of Rhodes,[4] were forced to become a more militarised force, fighting especially with the Barbary pirates. They withstood two invasions in the 15th century, one by the Sultan of Egypt in 1444 and another by the Ottoman Sultan Mehmed II in 1480 who, after capturing Constantinople and defeating the Byzantine Empire in 1453, made the Knights a priority target.
In 1494 they created a stronghold on the peninsula of Halicarnassus (now Bodrum). They used pieces of the partially destroyed Mausoleum of Maussollos, one of the Seven Wonders of the Ancient World, to strengthen Bodrum Castle.[5]
In 1522 an entirely new sort of force arrived: 400 ships under the command of Sultan Suleiman the Magnificent delivered 200,000 men to the island.[6] Against this force the Knights, under Grand Master Philippe Villiers de L'Isle-Adam, had about 7,000 men-at-arms and their fortifications. The siege lasted six months, at the end of which the surviving defeated Hospitallers were allowed to withdraw to Sicily.
DeutschDer Souveräne Malteserorden (mit vollem Titel: Souveräner Ritter- und Hospitalorden vom Heiligen Johannes zu Jerusalem von Rhodos und von Malta)[2] ist die römisch-katholische Ordensgemeinschaft, die in Kontinuität zu dem ursprünglich Hospitalorden oder Johanniterorden genannten Ritterorden steht. Völkerrechtlich wird der Orden im Allgemeinen als ein souveränes, nichtstaatliches Völkerrechtssubjekt betrachtet. Das Ziel des Ordens ist, Alte, Behinderte, Flüchtlinge, an tödlichen Krankheiten Erkrankte und Leprakranke in fünf Kontinenten, egal welcher Religion oder Herkunft, zu unterstützen
Der Orden hat weltweit etwa 12.500 Mitglieder (Ritter und Damen). Die oberste Leitungsgewalt hat der auf Lebenszeit gewählte Großmeister inne, zurzeit Fra' Matthew Festing (Fürst und Großmeister). 2009 wurde Erzbischof Paolo Sardi, Vatikandiplomat und Vizekämmerer der Römischen Kirche, durch Papst Benedikt XVI. zum Pro-Patron des Malteserordens ernannt.[4] Nach der Erhebung Sardis zum Kardinal wurde er am 30. November 2010 zum Patron des Ordens ernannt.[5]
Der Orden unterhält diplomatische Beziehungen mit 103 Staaten (darunter Österreich) und ständige Vertretungen in fünf weiteren Staaten (darunter Deutschland); eine eigene Währung (1 Scudo = 12 Tarì = 240 Grani, der Umrechnungskurs zur europäischen Währung ist 1 Scudo = 0,24 Euro; und 1 Tarì = 0,02 Euro) mit Münzprägung (als Souverän von Malta bis 1798, dann wieder ab 1961) und seit 1966 auch eigene Briefmarken (bilaterale Postverträge mit derzeit 55 Staaten). Der Malteserorden hat den Status eines ständigen Beobachters bei der UNO[6] und unterhält ständige Missionen an den UN-Standorten in New York, Genf, Rom, Wien und Paris.
Der Orden ist seit 1798 nicht mehr in Malta beheimatet, unterhält aber seit 1966 volle diplomatische Beziehungen mit der Republik Malta. Gemäß einem Staatsvertrag vom Dezember 1998 zwischen dem Souveränen Malteser-Ritterorden und der Republik Malta wurde dem Orden die Festung St. Angelo, die bereits ab 1530 bis zum Umzug der Ordensregierung in die neuerbaute Stadt Valletta Sitz des Ordens auf der Insel war, für die Dauer von 99 Jahren zur alleinigen Nutzung überlassen. Seit 1976 ist der Orden auch wieder auf Rhodos vertreten.
In den Staaten, in denen der Orden kraft eigener Rechte oder internationaler Abkommen Aktivitäten entfaltet, besteht seine Struktur aus Großprioraten, Prioraten, Subprioraten und Nationalen Assoziationen.[2] Der Malteserorden ist in über 90 Ländern der Welt karitativ tätig. In vielen Ländern gibt es eigene Hilfsorganisationen, Tochterinstitutionen des Ordens, die bestimmte soziale Aufgaben übernehmen.
In Deutschland wurde 1953 in Zusammenarbeit mit der Caritas die Hilfsorganisation Malteser Hilfsdienst (heute einfach Malteser) gegründet. In Südafrika wurde 1992 unter Leitung des Benediktiners Gerhard Lagleder die nach dem Gründer des Hospitalordens, Bruder Gerhard Tonque, benannte Brotherhood of Blessed Gérard gegründet, die nach dem Vorbild der deutschen Malteser organisiert ist.
In Deutschland hat eine Gliederung (Balley Brandenburg mit Sitz ursprünglich in Sonnenburg) schon seit 1382 einen weitgehend autonomen Status. Seit dem Übertritt des Kurfürsten Joachim II. von Brandenburg zur Lutherischen Lehre im Jahre 1538 ist dieser Zweig evangelisch. 1811 wurde der evangelische Zweig des Johanniterordens in seiner Form als Ritterorden zunächst aufgelöst und als preußischer Verdienstorden weitergeführt. Im Jahr 1852 wurde er in Kontiniuität zur Balley durch die noch lebenden Ritter als evangelischer Ritterorden fortgesetzt. Seit diesem Zeitpunkt hat er die Rechtsform eines altrechtlichen Vereins.
Der Malteserorden erkennt die in einer Allianz von 1961 unter gegenseitiger Anerkennung zusammengeschlossenen evangelischen Johanniterorden in Deutschland, den Niederlanden (Johanniter Orde in Nederland), Schweden (Johanniterorden i Sverige) und in Großbritannien (Venerable Order of Saint John) als Ritterorden des heiligen Johannes mit „gemeinsamer Geschichte und gemeinsamem Auftrag“ an
Die Zungen des Ordens [Bearbeiten]
Seit der Übersiedlung der Ordenszentrale nach Rhodos im 14. Jahrhundert war der Orden landsmannschaftlich in die sogenannten Zungen untergliedert. Zunächst bestanden sieben, später acht Zungen. Durch die Vorgänge während der Reformation wurden einzelne Zungen dann so ausgedünnt, dass ihre Zahl verringert werden musste. In der Französischen Revolution wurde 1792 der Besitz des Ordens in Frankreich eingezogen und die Zungen Provence, Auvergne und Frankreich gingen unter.
Die Stände des Ordens [Bearbeiten]
Die Ordensmitglieder sind in drei Stände gegliedert:[2]
Erster Stand [Bearbeiten]
Halskreuz des Ehren- und DevotionsrittersDen Ersten Stand bilden die Justizritter, auch Professen genannt, und die Profess-Konventualkapläne mit Ordensgelübden (Ordo Sancti Johannis Hierosolymitani).
Ritter und Kapläne des Ersten Standes legen die Gelübde der Armut, der Keuschheit und des Gehorsams ab und streben so nach evangelischer Vollkommenheit. Sie sind Religiosen mit allen Wirkungen des Kirchenrechtes und richten sich nach den sie betreffenden besonderen Vorschriften. Ihre kirchenrechtliche Stellung entspricht derjenigen der Mönche, jedoch mit dem in der Verfassung festgelegten Unterschied, dass Professritter nicht in klösterlicher Gemeinschaft leben.
Derzeit gibt es weltweit 42 Professritter (2010) sowie 19 Aspiranten und Novizen, die sich auf die Ablegung der Gelübde vorbereiten.
Zweiter Stand [Bearbeiten]
Den Zweiten Stand bilden die Mitglieder in Obödienz, die gemäß Art. 9, § 2 der Verfassung die Promess ablegen. Der Zweite Stand ist in drei Kategorien gegliedert:
1.Ehren- und Devotions-Ritter und -Damen in Obödienz
2.Gratial- und Devotions-Ritter und -Damen in Obödienz
3.Magistral-Ritter und -Damen in Obödienz
Die Mitglieder des Zweiten Standes verpflichten sich kraft ihrer Promess, in Übereinstimmung mit den Pflichten ihres persönlichen Standes im Geiste des Ordens nach christlicher Vollkommenheit zu streben.
TURKCE Hospitalier Şövalyeleri ya da St. Jean Şövalyeleri tarikatı (Latince: Cavalieri Ospitalieri / Hastane Şövalyeleri) 11. yüzyılda kurulmuş bir şövalye tarikatıdır. Sonradan ismi Rodos Şövalyeleri, çok sonralarıysa Malta Şövalyeleri olarak anılmıştır. Katolik bir yardım derneği olarak günümüze kadar ulaşmış olan bu tarikat tarihin bazı dönemlerinde bağımsız bir devlet olarak güçlü bir ordu ve donanmaya sahip olmuş Avrupa, İslam ve Osmanlı tarihi'nde büyük izler bırakmıştır. Merkezi İtalya'nın Roma kentinde bulunan tarikatın günümüzdeki resmi adı İtalyanca'da Sovrano Militare Ordine Ospedaliero di San Giovanni di Gerusalemme di Rodi e di Malta yani Kudüs, Rodos ve Maltalı St. Jean Egemen Askeri Hospitalier Tarikatı veya kısaca Malta Tarikatıdır.
Tarikatın başlangıcı [değiştir]
Kudüs'teki St. Jean (Aziz Yuhanna) Kilisesi yakınında bir dinsel dayanışma örgütünce hasta hacıların tedavisi amacıyla işletilen hastanenin gelişmesiyle ortaya çıktı. 1099'da Haçlıların Kudüs'ü fethetmesinden sonra, hastanenin başrahibi Gerard Kudüs'teki çalışmalarını yoğunlaştırdı. Provence'lılarla İtalyanların Filistin yolu üzerindeki kentlerinde hanlar kurdu.Hastanede tedavi gören bazı haçlı şövalyeleri mallarının bir bölümünü buraya bağışladı; bazıları ise Kudüs'te kalıp hastanede kalıp hastaneye hizmet ettiler.Böylece zenginleşen hastane, hasta ve yoksullara hizmette olduğu kadar Müslümanlara karşı savaşta da etkin olan zengin ve güçlü bir kurum durumuna geldi.1291'de Akka'nın düşüşü ve Haçlı Prensliklerinin ortadan kalkması üzerine, mezhep üyeleri bir gün yeniden fethetmek umuduyla Filistin'e yakın olabilmek için Kıbrıs'a çekilip hacılara ve hastalara yönelik çalışmalarını burada sürdürmeye karar verdiler.
Rodos ve Malta'da üslenmeleri [değiştir]
1309'da Rodos'u ele geçirdiler. Burada bir hastane kurup adayı bağımsız devlet gibi yönettiler. Doğu Akdeniz'de güçlü bir donanmaya sahip oldular.1522'de Osmanlı Rodos'u fethetti, ama 1530'da Kutsal Roma Germen İmparatoru V. Karl , Malta Adasını tarikata bağışladı. Şövalyeler Osmanlı saldırılarına karşı direnerek donanmalarını güçlendirdiler ve gelişmiş bir hastane kurdular; en parlak dönemlerini burada yaşadılar. Osmanlı tehdidinin azaldığı 17. ve 18. yüzyıllarda tarikat da giderek zayıfladı. 1798'de Malta adası Napolyon Bonapart'ın eline geçti. Tarikatın merkezi 1834'te Roma'ya taşındı.
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια -From wikipedia.org
